حضرت سیّدالشهدا ـ علیه السّلام ـ با اختیار خود آن همه مصایب و شهادت و اسارت اهل و عیال خود را تحمّل نمود؛ زیرا پیوسته و حتّى در روز عاشورا بر آن حضرت عرضه مى شد که یا نصر و پیروزى را انتخاب کنند، و یا لقاءاللّه  و معاهده و پیمانى را که با خدا بسته است، ولى ایشان با اختیار خود آن مقامات عالیه را انتخاب کردند.

 خدا مى داند که آن ها چه مى دیدند! حضرت قاسم ـ علیه السّلام ـ راجع به مرگ مى گوید:

«اَحْلى مِنَ الْعَسَلِ.»(1) به نقل از قاسم بن حسن ـ علیهماالسّلام ـ شیرین تر از عسل است. آیا این تعبیر شوخى است؟!

 ما نمى توانیم درجات و مقامات آن ها را تعقّل و درک کنیم که چه خبر بوده و چه درک مى کردند و چه مى دیدند، همین قدر نقل شده که امام حسین ـ علیه السّلام ـ مقامات اخروى آن ها را به آنان نشان داد. این که نقل شده عابس در روز عاشورا در میدان جنگ در برابر دشمن لخت شد و زره را از تن درآورد، یک کار عادى و آسان نبود، خواست به دشمن بفهماند که ما از روى عقیده و مرام، راه شهادت را اختیار و انتخاب کرده ایم، نه از روى ناچارى و اجبار و تهدید و اکراه و یا به جهت شرم و حیا، بلکه این مرام ما است، و شجاعانه و عاشقانه و داوطلبانه مى جنگیم و کشته مى شویم و باکى از شهادت نداریم، و طرف مقابل عمر سعد بیچاره و دربند و اسیر ملک «رى» است.

 حضرت ابوالفضل ـ علیه السّلام ـ نیز با آن فداکارى هایش مى خواست به آنان بفهماند که محبّت خدا و محبت دوستان خدا چیز دیگرى است که تحمّل هرگونه دشوارى و ناگوارى و سختى در راه رسیدن به آن، سهل و آسان و شیرین است.